Verloren

verlorenheader

Midden op de dag werd hij wakker. “Waarom”, mompelde hij. De wekkerradio gaf aan dat het 14:06 uur was. Zonder dat hij zich ervan bewust was dreunde het zonlicht buiten tegen het raam. Alleen de warmte drong door de dichte gordijnen. Hij voelde dat hij nat was van het zweet. De lakens plakten aan zijn naakte lichaam. Desondanks zakte hij weer in een onrustige slaap. Maar niet nadat hij haar enkele keren had geroepen.

Toen hij later die dag opstond was hij vergeten wie hij was. Het duurde langer dan gewoonlijk voordat hij zichzelf herkende in de spiegel. Recht in de vreemde ogen staren hielp niet meer. Pas wanneer hij alle onderdelen van het gezicht nauwkeurig had bestudeerd kon hij er niet meer omheen. Dit was hij. Het stemde hem droef.

Onder de douche overviel hem plots een aanval van paniek. Ineengevouwen bleef hij een tijdlang op de bodem van de cabine zitten. Er was niets of niemand die hem kon redden. Het huilen hield aan zelfs nadat de ergste angst was verdwenen. Op de beslagen spiegel schreef hij hun namen. Net zo snel als hij het schreef verdween het weer.

In de keuken stonden de spullen gereed voor het ontbijt. In de keuken stonden de spullen altijd gereed voor het ontbijt. Daarom wist hij dat het ook dit keer niet ging lukken. Verslagen hees hij zich terug de trap op. Naar bed. Misschien zou het morgen beter gaan. Niet dat hij daar naar uitkeek.

~ ~ ~

Gebruikte afbeelding door Todd Quackenbush via Unsplash

~ ~ ~

TOEN OP 12 APRIL

Strijd – 12 april 2013

Mijn continu gevecht tegen het aanwezig moeten zijn. En iedere keer geeft het voldoening te mogen verliezen. Om zo te kunnen winnen.

Overlevende – 12 april 2011

Hoe het normale leven weer op te pakken? Terwijl juist de overlevenden weten dat niets normaal is. Alleen door te doen alsof kun je weer meedraaien in de ‘normale wereld’. Dat kost kracht. Die niet altijd opgebracht kan worden. De schade, hoe onzichtbaar soms aan de buitenkant, is te groot.

Geen Leicester

Vorige week zondag vertrok ik voor mijn werk naar Leicester. Vanmiddag om kwart over drie stapte ik uit de trein op station Arnhem-Zuid. Het is dan nog een half uurtje lopen voordat ik thuis ben. Tijdens die wandeling bedacht ik me wat ik zoal gezien had van en in Leicester. Daar was ik snel mee klaar. Niets.

Dit is waarom:

Zowel hotel als kantoor bevinden buiten de stadsgrenzen van Leicester. En vanwege het drukke programma is het er de afgelopen week niet van gekomen om naar de stad te gaan.

De dagen hadden verder ook nog eens weinig variatie:

Ontbijt in het hotel. Korte wandeling (hoofdzakelijk de autoweg over zien te steken die als een onnatuurlijke barriere tussen het hotel en het industrieterrein was opgeworpen) naar het kantoor. De hele dag van 8 tot 19 uur testen in een te warme vergaderruimte (met onderbreking van lunch in het bedrijfsrestaurant). Wandeling terug naar het hotel. Drankje aan de bar. Diner in het hotel of per taxi naar een eetgelegenheid dicht in de buurt. Daarna nog een drankje (of twee) aan de bar.

En dan op zoek naar de juiste hotelkamer in de juiste hotelgang. Altijd weer even zoeken.

IMG_2874

Oh ja, voor (onstabiel) wifi moest je ook nog eens extra betalen! Vandaar dat jullie me weinig online hebben gezien. Shame on you, Hilton.

~ ~ ~

Toen op 11 april

Sluiting – 11 april 2013

~ ~ ~

Leicester

Morgen vertrek ik voor een weekje naar Leicester. Niet wegens vakantie maar om samen met enkele collega’s een systeemtest uit te voeren in het kader van een groot bedrijfssoftware project. Het is alweer de vijfde keer dat ik er binnen een periode van enkele jaren naar toe ga. Onwillekeurig valt je oog dan wat vaker op nieuwsberichten die met Leicester te maken hebben. Zo heb ik bijvoorbeeld de ontdekking van het graf van Richard III met meer dan normale belangstelling gevolgd. Daardoor weet ik nu dat hij last van wormen heeft gehad.

Julian Barnes, van wie ik onlangs A history of the world in 10 1/2 chapter las, komt ook uit Leicester. Blijkbaar is hij een groot fan van de plaatselijke voetbalclub Leicester City getuige een fragment in het laatste hoofdstuk van A history:

I opened the newspaper which Brigitta had thoughtfully placed on the tray and almost spilt my tea. No, I did spill my tea – only you don’t worry about things like that any more. It was front-page news. Well, it would have been, wouldn’t it? Leicester City had won the FA Cup. No kidding, Leicester City had bloody well won the FA Cup! You wouldn’t have believed it, would you? Well, maybe you would, if you didn’t know anything about football. But I know a thing or two about football, and I’ve supported Leicester City all my life, and I wouldn’t have believed it, that’s the point.

Voor de duidelijkheid, dit speelt zich af in een droom van de ik-persoon (die verdacht veel weg heeft van de ‘echte’ Julian Barnes). In deze droom waant hij zich in een hemels oord waar alle wensen schijnen uit te komen. Blijkbaar is het welhaast onwaarschijnlijk voor de dromer-die-zich-in-de-hemel-waant dat Leicester City de finale van de FA Cup weet te halen, laat staan te winnen.

Nu volg ik al een hele tijd het voetbal niet meer, maar zelfs toen ik het nog wel deed ten tijde van het uitkomen van dit boek in 1989 was mijn belangstelling toch meer gericht op de Nederlandse competitie dan op die van de ons omringende landen. Ik neem dus gemakshalve aan dat de ik-persoon-oftewel-Julian-Barnes gelijk heeft met de veronderstelling dat het een godswonder moet zijn wanneer Leicester City de FA Cup weet te winnen.

Inmiddels zijn we bijna vijfentwintig jaar verder. Welke ontwikkeling Leicester City in die tijd heeft doorgemaakt is mij onbekend. Voor deze blogpost is het alleen maar interessant dat ze juist nu de voorpagina van de kranten opnieuw hebben gehaald. Niet door het winnen van de FA Cup maar door een minstens even bijzondere prestatie: de club keert weer terug in de Premier League. Na een afwezigheid van tien jaar is hen dit gelukt.

Nogmaals, het hele voetbal kan me geen ruk schelen. Juist de zogenaamde toevalligheden die helemaal geen toeval zijn omdat ik gewoonweg ietsjes meer gefocused ben op nieuws en weetjes rondom in dit geval Leicester, zijn elke keer weer bijzonder leuk. Want de aanleiding voor deze blogpost was in eerste instantie onderstaande foto waar mijn oog op viel en die vanzelf de volgende associaties tot stand bracht. Altijd weer verrassend.

leicestercity

~ ~ ~

TOEN OP 5 APRIL

Poll #50books – 5 april 2013

Man zoekt boer – 5 april 2011

~ ~ ~

Binnenskamers

binnenskamersheader

Luister. Wat ik je nu ga vertellen moet je wel voor je houden. Het moet binnenskamers blijven zogezegd. Begrijp je? Normaal gesproken gooi ik de vuile was niet op straat. Zeker niet wat mij onder vier paar ogen verteld is. Maar met jou is dat anders. Wij kennen elkaar, nou? Hoe lang al? Veertien, vijftien jaar? Dat bedoel ik. Ouwe garde. Dat schept een band. Net als dat boek. De laatste der indianen. Dat zijn wij. Wat ik je dus wou zeggen. Pas op voor die nieuwe op de vierde verdieping. Die. Is. Niet. Te. Vertrouwen. Ik zweer het je. Pas in het bedrijf en nu al dikke vriendjes met de directeur. Die bekonkelen met z’n tweetjes heel wat in het geheim af. Gelukkig kan ik goed opschieten met die dikke deur en heb ik zodoende al heel wat zaakjes gehoord wat die nieuwe van plan is. Want die directeur van ons is ook niet gek. Die weet precies wie hij in de kuip heeft. En ik ook. Gister kwam hij namelijk naar mij toe. Om me iets confidentieels mee te delen. Con-fi-den-ti-eels. Ik moest het later opzoeken in het woordenboek. Weet je wat hij zei? Je zal het niet geloven. Maar eerst zweren dat je het niet verder verteld. En wanneer je het toch doet dan weet ik wie er gelekt heeft, want niemand anders weet het. Ok. Goed. Luister. Oh, wacht. Wie zie ik daar de kantine binnenkomen. Onze boekhouder. Die zal dit ook geweldig vinden om te horen. Ik roep hem even. Kan hij erbij komen zitten. Jongens! Schuif eens op voor onze boekhouder. Er is plaats zat hier aan tafel.

~ ~ ~

Afbeelding door Adam Przewoski via Unsplash

Een mooie jonge vrouw – Tommy Wieringa

Opnieuw een boekenweekgeschenk. Nadat ik dit weekend mijn dertiende boek (Wat ik weet) besproken had voor de ‘Een perfecte dag voor literatuur’ bloggersleesclub en tevens met een voldaan gevoel A history of the world in 10 1/2 chapters uitgelezen had, leek het me een mooi moment om snel even het boekje van Tommy Wieringa te gaan lezen. Het lag tenslotte op mijn bureau omdat ik er nog niet aan was toegekomen om het een plaatsje in de boekenkast te geven. Een paar uurtjes later had ik het uit. Of het alsnog een plaatsje krijgt weten de trouwe volgens natuurlijk al (boekenweekgeschenk = mag blijven), maar wat ik er van vond zal ik hieronder uit de doeken doen.

wieringa

Een man van in de veertig begint een verhouding met een mooie jonge vrouw. Zij betekent een overwinning op de tijd, maar zijn ouderdom en verval kan hij er niet mee afwenden. In dit liefdesverhaal stelt Tommy Wieringa de vraag wat pijn is en of je kunt doordringen tot de pijn van een ander als je deze niet eerst zelf hebt gevoeld.

Een mooie jonge vrouw
Tommy Wieringa
Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek
ISBN 9789059652347

~ ~ ~

Welnu, ik vond er niet veel aan. Net zo snel als ik het gelezen heb zal ik het hoogstwaarschijnlijk weer vergeten zijn. Een tussendoortje. Net zoals de korte affaire van hoofdpersoon Edward met een veel jongere collega terwijl hij toch op gevorderde leeftijd het geluk heeft om een mooie jonge vrouw aan zijn zijde te hebben.

Ik las het allemaal en ik dacht ‘het zal wel’. Met uitzondering van de passages die gaan over het lichamelijk verval. Die bezorgen mij, nu ook voor mij de jaren onbarmhartig verstrijken, af en toe de koude rillingen. Mocht ik al stiekem (natte) dromen hebben om mijn vrouw in te ruilen voor een jonger exemplaar (of er een jeugdige buitenvrouw op na te houden), dan worden die met passages als deze wel getemperd:

Hij stelde vast dat Ruth en hij sluipenderwijs in een tragische leeftijdsdynamiek waren terechtgekomen. Zij had zich aan zijn leeftijd aangepast, in plaats van aan zijn karakter. Ja, zo was het gegaan: zij werd ouder door hem en hij werd nog ouder dan hij al was door haar. Hij waakte ervoor om, als hij naakt was in haar aanwezigheid, voorover te buigen omdat dan zijn buik en borst zich van zijn geraamte leken los te maken en in vormeloze plooien omlaag vielen, maar zakte in plaats daarvan door zijn knieën om de dop van de tandpasta op te rapen. Hij probeerde er geen steunend geluid bij uit te stoten.
[…]
Met een vrouw van zijn eigen leeftijd zou dat anders zijn geweest, vermoedde hij, ze zouden samen waardig oud zijn geworden en hun ogen discreet gesloten hebben voor elkaars aftakeling.
[p.49]

Vervormd door de verwoestende werking van de tijd. Ik val in herhaling.

Nee, het deprimerende verhaal van een man die wist dat hij hoogstens ‘de kracht kon nabootsen om het leven te overmeesteren’, zal me niet lang bijblijven. Daarvoor blijft het allemaal teveel aan de oppervlakte en is het te schematisch neergezet. Niet elke vertelling van 94 bladzijdes is een kort verhaal.

Maar omdat het een boekenweekgeschenk is krijgt het boekje uiteraard wel een plekje in mijn boekenkast.

Eindoordeel: mag blijven

~ ~ ~

Ga naar mijn boekenkast om alle tot dusverre besproken boeken te vinden en wie weet zit er eentje tussen die weg mag en waar jij al tijden naar op zoek bent.

~ ~ ~

Toen op 1 april

Kikker in je bil – 1 april 2013

~ ~ ~