Oh ja, voor ik het vergeet te vertellen. Ik was eerder thuis vandaag.

De koplamp van mijn auto was kapot en die kun je tegenwoordig niet meer zelf vervangen. Tenminste, daar hoor ik iedereen over klagen. Vroeger kon je er gewoon heel simpel bij. Motorkap open, achterkant lichtbak verwijderen en dan lampje vervangen. Nu is je dat onmogelijk gemaakt. Prima wat mij betreft. Vroeger vond ik het al een rotklus maar sinds deze maatregel voor bevordering van baangarantie voor monteurs heb ik een excuus om de auto naar de garage te brengen en onder het genot van een gratis kopje koffie te zien hoe het werk voor mij verricht wordt.

Ik was dus eerder thuis vandaag.

Ideaal om eerst een rondje te gaan rennen voordat iemand zich met de bereiding van het avondeten zou moeten gaan bezighouden. Inge was nog minimaal een half uur onderweg wat voor mij betekende dat ik minimaal 6 kilometer zou moeten hardlopen om pas iets na haar thuis te komen. Dat leek me een goed plan.

Bij het punt aangekomen waar ik altijd naar toe jog om mijn stramme spieren op te warmen voordat ik mijn Runkeeper app activeer werd ik ingehaald door een rollerskatster. Of hoe je een vrouw op wieletjes dan ook noemt. Ze was in vol ornaat gekleed voor deze activiteit. Strak en fluoricerend zat het materiaal om haar lichaam gegoten. Vooral strak. En misschien iets te klein qua maatvoering. Het kon ook zijn dat zij wat te groot was uitgevallen. Hoe dan ook, het deed pijn aan mijn ogen.

Ik begon aan mijn rondje en zag haar in de verte voor mij uit rollen. Echt soepel leek het niet te gaan. Na een tijdje gelopen te hebben zag het er zelfs uit dat ik de afstand tussen ons had verkleind. Dat was me nog nooit eerder overkomen. Ging ik nu zo hard of was zij zo langzaam? Overmoedig geworden voerde ik mijn tempo verder op. Hoe stoer zou het zijn om haar al rennend in te halen. Niets menselijks is mij vreemd. Helaas kon ik mijn heroïsche inhaalactie niet voltooien. Zij streek neer op een bankje naast het fietspad. Zo te zien om iets te drinken.

Toen ik haar passeerde had ik mijn tempo weer voldoende teruggebracht naar een niveau dat ik zonder te hijgen ruimschoots te tijd had om een blik te werpen op hoe zij wijdbeens op het bankje gezeten zich een filtersigaret goed liet smaken.

Bijna thuis werd ik opnieuw ingehaald. Ditmaal door een niet al te grote man van middelbare leeftijd met een welvaartsbuik gestoken in dure fietsmerkleding en gezeten op een hypermoderne mountainbike. Alles was superaerodynamisch. Voorovergebogen trotseerde hij de tegenwind. Het viel me niet meteen op dat hij hierbij geholpen werd door een flinke accu die in het frame verwerkt was.

Hoe sterk is de eenzame fietser
die elektrisch aangedreven …

Voor mij reden om het verder voor gezien te houden. Eenmaal thuis ontving ik een berichtje van Inge dat ze in de file stond. Dat ik alvast met het eten kon beginnen.

~ ~ ~

Toen op 28 augustus

Midden in het begin van een verhaal – 28 augustus 2015

Multifunctioneel – 28 augustus 2012

Schaamteloos – 28 augustus 2011

~ ~ ~

De hagel stuiterde vanmiddag tot tegen de schuifpui onder het overdekte terras. Ik stond er bij en keek er naar. Aan de droge kant. In de woonkamer. De wind gierde rondom het huis. Alsof het herfst was.

Waarom schrijf ik over het weer? Dat doe ik anders ook nooit.

Ik las vandaag ergens dat je beter niet een zin kunt beginnen met ‘Waarom’. Beter is iets te formuleren als ‘Hoe komt het toch dat…’. Mij is ontschoten waarom. 

Hoe komt het toch dat ik schrijf over het weer? Het is dezelfde vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb. Of misschien wel heb, maar niet wil geven. Niet hier wil delen.

Diep in mij giert het net als rond het huis. Alles wordt overhoop geworpen door de voortrazende wind. Van buiten is echter niets aan mij te zien. Slechts een man die in gedachten verzonken naar smeltende ijskorreltjes staart.

Zou zonder pui de hagel mij bereikt hebben? Het zachte getik tegen mijn schenen de verborgen gevoelens langzaam gelokt hebben? Gelijk pieren naar de oppervlakte komen door het wiegelen van een riek in het gras? Als gehypnotiseerd?

Nog meer vragen. Die er niet toe doen.

Ik overdenk de voorbije weken. Concentreer me op enkele specifieke gebeurtenissen en moet voor de zoveelste keer erkennen dat ik geen idee heb. Geen idee. Geen enkel idee hoe het toch komt. Hoe het toch verder moet. Hoe ik toch zou kunnen helpen. Helemaal geen.

De hagel is gesmolten. De wind is gaan liggen. Aan de andere kant van de schuifpui althans.

~ ~ ~

TOEN OP 25 AUGUSTUS

Chautauqua – 25 augustus 2015

Harde landingspagina – 25 augustus 2014

50books – vraag 33 – 25 augustus 2013

Eerst naar het ziekenhuis – 25 augustus 2009

~ ~ ~

Er is dus¹ nog maar één kip over.

Sindsdien is er veel tijd verstreken.

Nu lopen er twee mannen op ons erf, eigenlijk jongemannen vanuit mijn leeftijdsperspectief bekeken, die bezig zijn aan het kippenhok een kippenren te bouwen. Van stevig gaas. Dat zal ze leren, die kippendieven!

Het is bloedheet. Om het halfuur serveren we daarom koude frisdrank of een andere verfrissing. Na twee rondjes komen de verhalen los. Een van de mannen heeft ergens in het Hoge Noorden gewoond. Van Nederland welteverstaan. Daar had hij ook kippen. En een barbecue.

Vandaar dat hij eerst dacht/zei dat wij zelf waarschijnlijk de kippen hadden opgegeten. Had hij zelf ook gedaan. Maar nee dus. Bij ons zijn ze echt verdwenen² Oh. Ja, dan snapt hij wel dat we een kippenren nodig hebben.

Probleem was dat toen de kippen op waren de meeste gasten (want hij had een groot feest georganiseerd) nog steeds honger hadden. Hoe dat afliep zouden we pas te weten komen bij het volgende rondje frisdrank. Water in zijn geval want de sterke drank (die wij niet serveerden) had hij afgezworen. Binnenkort werd hij vader. Dus.

Een maat van hem had een brommer, zo vervolgt hij later. Hij achterop en zo reden ze rond in de buurt op zoek naar iets eetbaars. Al snel zagen ze in een wei een lammetje staan. Zonder veel moeite wisten ze het beestje te vangen en reden ze terug naar het feest waar ook veel kinderen waren. Die mochten met het lammetje spelen terwijl hij zijn verzameling messen bij elkaar zocht. Ooit was hij namelijk slager geweest.

Bij de gedachte aan het feestmaal dat volgde dwalen zijn ogen af naar een weiland verderop. Enkele Shetland pony’s liggen lamgeslagen door de hitte in het dorre gras.

~ ~ ~

TOEN OP 17 AUGUSTUS

Sterfhuiskantoor – 17 augustus 2016

Schrijver – 17 augustus 2014

Duwtje – 17 augustus 2013

Stokje – 17 augustus 2011

~ ~ ~

1. Normaal gesproken leg ik dan een link van in dit geval het woord ‘dus’ naar een blogpost waar ik uitleg waarom we nog maar één kip hebben, maar vandaag ben ik te lui om die blogpost op te zoeken. Misschien dat ik het later een keertje doe. Als ik zijn heb. ↩

2. Zie de blogposts waarin ik dat beschrijf. Link volgt. ↩

Mijn zomervakantie is zo goed als voorbij. Slechts enkele dagen voordat ik weer naar kantoor mag. In die dagen heb ik nog heel wat te doen. Ze zullen dus voorbij vliegen. Net zoals de afgelopen vakantiedagen. Waarin ik ook veel gedaan heb.

De grootste klus is wel die van het opruimen van mijn studeerkamer. Die stond vanaf het moment dat we hier naartoe zijn verhuisd helemaal volgestouwd met spullen die niet weg mochten maar ook nog geen vaste plaats hadden gekregen.

Eerst werd heel de kamer leeggehaald van spullen die er niet thuis hoorden. Die verhuisden we richting schuur of naar de digitale marktplaats. Toen zocht ik alle boeken op die her en der door ons huis en op zolder zwierven. Dat waren er stiekem toch meer dan gedacht. Ik sorteerde ze grofweg op fictie en non-fictie. Later ga ik nog wel een keer verder uitzoeken wat een betere indeling is.

Daarna gingen we met de planken die we van oude kasten hadden bewaard of uit resthout op maat hadden gezaagd nieuwe kasten in elkaar zetten. Dat duurde langer dan gedacht maar het resultaat was naar behoren.

Als laatste moesten alle boeken verdeeld worden over de beschikbaar gekomen kastruimte. Dat lukte aardig. Ik hield niet al te veel boeken over. Die moeten binnenkort nog een plekje zien te krijgen. Wat helaas alleen kan door andere boeken eruit te werken. Want ondanks de extra meters plank kom ik toch ruimte te kort.

Kortom, mij ontbreekt nog steeds de ruimte om al mijn boeken uit te stallen en verder heb ik binnenkort weer weinig tijd tot mijn beschikking om te lezen.

En wat doet deze blogger? Inderdaad, tegen beter weten in een bestelling plaatsen voor twee nieuwe boeken. Ik zal mijzelf wel nooit gaan begrijpen.

~ ~ ~

TOEN OP 15 AUGUSTUS

Het mag sneller – 15 augustus 2016

Verwachtingen – 15 augustus 2013

Authentiek – 15 augustus 2012

Gevoelige snaar – 15 augustus 2011

Midweek VS – 15 augustus 2003

~ ~ ~