Peter Pellenaars

Mijn zomervakantie is zo goed als voorbij. Slechts enkele dagen voordat ik weer naar kantoor mag. In die dagen heb ik nog heel wat te doen. Ze zullen dus voorbij vliegen. Net zoals de afgelopen vakantiedagen. Waarin ik ook veel gedaan heb.

De grootste klus is wel die van het opruimen van mijn studeerkamer. Die stond vanaf het moment dat we hier naartoe zijn verhuisd helemaal volgestouwd met spullen die niet weg mochten maar ook nog geen vaste plaats hadden gekregen.

Eerst werd heel de kamer leeggehaald van spullen die er niet thuis hoorden. Die verhuisden we richting schuur of naar de digitale marktplaats. Toen zocht ik alle boeken op die her en der door ons huis en op zolder zwierven. Dat waren er stiekem toch meer dan gedacht. Ik sorteerde ze grofweg op fictie en non-fictie. Later ga ik nog wel een keer verder uitzoeken wat een betere indeling is.

Daarna gingen we met de planken die we van oude kasten hadden bewaard of uit resthout op maat hadden gezaagd nieuwe kasten in elkaar zetten. Dat duurde langer dan gedacht maar het resultaat was naar behoren.

Als laatste moesten alle boeken verdeeld worden over de beschikbaar gekomen kastruimte. Dat lukte aardig. Ik hield niet al te veel boeken over. Die moeten binnenkort nog een plekje zien te krijgen. Wat helaas alleen kan door andere boeken eruit te werken. Want ondanks de extra meters plank kom ik toch ruimte te kort.

Kortom, mij ontbreekt nog steeds de ruimte om al mijn boeken uit te stallen en verder heb ik binnenkort weer weinig tijd tot mijn beschikking om te lezen.

En wat doet deze blogger? Inderdaad, tegen beter weten in een bestelling plaatsen voor twee nieuwe boeken. Ik zal mijzelf wel nooit gaan begrijpen.

~ ~ ~

TOEN OP 15 AUGUSTUS

Het mag sneller – 15 augustus 2016

Verwachtingen – 15 augustus 2013

Authentiek – 15 augustus 2012

Gevoelige snaar – 15 augustus 2011

Midweek VS – 15 augustus 2003

~ ~ ~

Bij het naar buiten gaan: Lekker weertje! Wat gaan we doen?

Na 500 meter: Nee hè! Gaan we alweer hardlopen?

Na 1 kilometer: Gaat eigenlijk best lekker vind je ook niet?

Na 2 kilometer: Euh, er staat best een flinke wind. Zouden we niet eens omdraaien?

Na 3 kilometer: Van mij mogen we best wat harder. Hoe eerder we die 5 km er op hebben zitten, des te beter.

Na 4 kilometer: Ik weet niet hoor, maar als we een rondje 5 km doen dan gaan we de verkeerde kant op.

Na 5 kilometer: Waarom stoppen we niet?

Na 6 kilometer: Ok ok, ik zal niet moeilijk doen. Dan maar 10 km vandaag.

Na 7 kilometer: Heerlijk dat windje in de rug. Alsof we vliegen!

Na 8 kilometer: Moet je per se over al die bruggen?

Na 9 kilometer: Honger! Honger! Honger!

Na 10 kilometer: Waarom stoppen we niet?

Na 11 kilometer: En dan ook weer tegen de wind in. Ik ben kapot!

Na 12 kilometer: Please, please, kunnen we alsjeblieft even uitrusten?

Na 12,5 kilometer: Ik zweer het je, nooit ga ik meer met je lopen. Ik heb het helemaal gehad met jou.

Na 13 kilometer: Eindelijk! Dit had niet langer moeten duren want dan had ik het loodje gelegd.

Na enkele meters uitpuffen: Ging best lekker, toch? Morgen weer?

Met nog een maandje te gaan wordt het tijd om wat langere afstanden te lopen als voorbereiding op de 10 Engelse Mijl bij de Bridge to Bridge in Arnhem. Vandaag ging ik voor de 13 kilometer.

~ ~ ~

TOEN OP 14 AUGUSTUS

Lezen is niet kijken – 14 augustus 2016

Let the game begin! – 14 augustus 2013

~ ~ ~

In september loop ik weer eens mee in de Bridge to Bridge run door Arnhem. Voor de volle 10 Engelse Mijl (oftewel 16 Nederlandse Kilometers). Om mijn basisconditie wat op peil te brengen ben ik daarom begonnen om vaker in de week te gaan hardlopen. Dat gaat met horten en stoten. De ene week lukt het me om minimaal vijf keer te gaan terwijl ik er in een andere week slechts één keer of helemaal niet aan toe kom.

Gelukkig worden die weken waar het me niet lukt steeds meer een uitzondering. En nu, tijdens mijn vakantie zou het helemaal geen probleem moet zijn. Daarom besloot ik om op 1 augustus mee te doen aan de 10 days challenge van Runkeeper. Vanwege hun 10-jarig bestaan dagen ze de gebruikers van hun app uit om 10 dagen op een rij een bepaalde sportieve activiteit te verrichten. Dat kan dus vanalles zijn zolang het maar vast te leggen valt via hun app.

Zelf beperkte ik me tot hardlopen. Ik ben in de afgelopen 10 dagen ook een paar keer gaan fietsen om enkele nieuwe hardlooproutes in de buurt te verkennen maar die heb ik later weer verwijderd. Gisteravond liep ik als afsluiting een rondje van 5,75 kilometer en kreeg de volgende popup in de Runkeeper app te zien:

Het is eerder dat ik mezelf weer jong voel door het dagelijks hardlopen. Aan taart had ik niet gedacht maar die had Inge toevallig in huis gehaald (appeltaart, jummie) dus ik kon de uitdaging in stijl afsluiten.

En morgen? Dan is het plan om gewoon te gaan lopen. Ik heb de smaak weer te pakken. Maar goed ook, want tenslotte is het nog een maandje voordat het startsein klinkt van de Bridge to Bridge.

~ ~ ~

Toen op 10 augustus

De reünie – 10 augustus 2016

Een onderzoek naar waarden – 10 augustus 2016

Moederskindje – 10 augustus 2013

~ ~ ~

We kregen meloen geserveerd. Met ham. Serrano ham om precies te zijn. Dat had niet gehoeven van de jongens. Een schoolgenootje waar ze goed mee konden opschieten had als naam Serano. Een r minder maar nog steeds vonden ze het vreemd dat er een ham naar hem was vernoemd. Dus aten zij wat meer meloen en wij alle ham. Tenslotte hadden wij geen Serano in onze kennissenkring.

Daarna was er stokbrood met knoflooksaus. Dat was een succes. Althans het brood. Liever hadden ze kruidenboter gehad. Helaas was die niet voorradig. Uiteindelijk viel de knoflooksaus goed in de smaak bij een van onze kleinkinderen. De ander hield het bij droog brood.

Toen waren we toe aan ons hoofdgerecht. De avontuurlijkste van de twee had fish & chips besteld. Vooraf hadden we gevraagd wat voor vis het was (een soort kabeljauw) en hoe de bereiding zou zijn (gefrituurd). Konden we aannemen dat het als een lekkerbekje zou smaken? Ja, dat konden we. Dat bleek niet het geval te zijn. Na enkele hapjes zagen we al dat het geen succes was. We proefden zelf even en moesten hem gelijk geven. Het was een klef stukje witte vis zonder smaak. Hoe je het in Engeland voorgeschoteld zou krijgen, zeg maar.

Gelukkig was hij meer gecharmeerd van onze biefstuk en saté dus ruilden we wat gerechten over en weer. De jongste kleinzoon at ondertussen gestaag door aan zijn verse friet met frikandel. Blijkbaar was daar niets mis mee. Toch wel. De verse friet was in zijn ogen wel heel erg vers. Zonder dat het ons duidelijk werd wat hij daarmee bedoelde. Liever had hij gewone friet gehad. Gelukkig had hij door het buiten spelen en rennen voldoende trek gekregen om zijn bezwaren overboord te zetten. Zelfs de frikandel (die anders smaakte dan anders; hoe anders dan? nou, gewoon anders) werd in zijn geheel weggewerkt.

Bleef over het toetje. De jongens besloten op veilig te gaan. Een waterijsje. Met aardbeiensmaak. Op de verpakking stond dat het hier om pure aardbeien ging. We hadden zo onze vermoedens maar zeiden niets. Dat deden zij wel. Al snel genoeg hadden ze door dat het hier niet ging om 99,9% water met een smaakje maar 100% bevroren aardbeien. Dat was te veel van het goede. Of wij zo vriendelijk wilden zijn om ze op te likken. En of ze dan bij ons thuis een normaal ijsje konden krijgen. Natuurlijk.

Later die avond toen ze onderuit gezakt op de bank een film zaten te kijken vroegen we of ze lekker gegeten hadden. Dat hadden ze.

~ ~ ~

Toen op 1 augustus

Rondje 1 x 10 – 1 augustus 2017

Blogcentrisch – 1 augustus 2011

~ ~ ~